De Buzzcox zouden voor één keer hun debuut ‘Spiral Scratch’ EP uit 1976 integraal gaan spelen met de originele zanger Howard Devoto in hun hometown Manchester. Daar moesten we natuurlijk bij zijn.
Vrijdag 28 mei was D-day. Place to be was Venue the Apollo. Eerlijk gezegd heb ik niks met oude muzikanten die de punkliedjes uit hun wilde jeugd nog steeds spelen. ‘Grow up’! Ik zag in zaal Mezz Breda de Ierse punkgroep Stiff Little Fingers spelen. Heel populair in de late jaren zeventig. Toen er met bier naar het podium werd gegooid besloot de zanger pardoes om niet meer te zingen. Bij de bierontwijkmanoeuvres was ook zijn toupet wat verschoven. In de jaren zeventig keilden we hele bierkratten tegelijk naar de puisterige koppen van de muzikanten en ze speelden gewoon door! Dat was punk! En als ze de kans kregen dan smeten ze ze nog terug ook. (Na ze eerst leeg te hebben gezopen). Wat een verbondenheid toen!
Manchester is een gezichtsloze stad. Heel erg uitgestrekt en met een centrum waar echt vrijwel helemaal niets de fantasie prikkelt. Is natuurlijk niet helemaal waar, want juist die lege uitzichtloosheid was de voedingsbodem voor een band als Ian Curtis’ Joy Divion (en natuurlijk New Order), de geboorte van de Hacienda dance-scene en ook bands als Oasis, de Happy Mondays en de Charlatans en vele anderen haalden er genoeg escapistische energie vandaan om een hele grote stempel te kunnen drukken op generaties aan jongeren wereldwijd.
En als je de leuke platenwinkeltjes hebt gehad, wat blijft er dan over? Zuipen mensen. Van die vazen bier van 2,8% waardoor je een voortdurend abonnement op de WC hebt.
Iedereen loopt op straat in Manchester te zuipen. Jongeren hebben de hele trottoirbreedte nodig om vooruit te strompelen. Lantaarnpalen zijn veilige boeien om je even aan vast te klampen. Ouden van dagen hebben bloeddoorlopen ogen en enorm rode neuzen en praten wartaal terwijl ze zo uit hun bek euh mond stinken dat er vrijwel helemaal geen insecten in Manchester te vinden zijn. Die dwarrelen allemaal in een straal van tien meter voor dood naar het aardoppervlak. De mensen zijn vanaf globaal een jaar of 25 totaal vormloos. Wij zagen er in Manchester uit als een excursie klas van anorexia patiënten op leeftijd. Vrouwen zijn vlezig met een ongezonde tint, slechte gebitten en hebben vaak enorme borsten die op hun vooruitstekende buik liggen. Al snel hadden we een mooie omschrijving voor hen gevonden. ‘Uierlady’s’.
We zaten de dag na het Buzzcox optreden aan een tafel in een pub met Engelsen die allemaal zo’n dikke nek hadden dat hun hoofd direct leek over te gaan in hun romp. En zuipen dat ze doen! Niet normaal. Ze maakten foto’s met bier en deden dat dagelijks en het bleef leuk. De vrouwen haalden de urinegele drank. Soms keken ze ons misprijzend aan. Stelletje magere zielenpoten. Dikke bierpensen, daar houden ze van in Noord-Engeland.
De vrijdagavond in de Apollo zouden drie verschillende line-ups van de Buzzcox spelen, te beginnen met de huidige. Nou, die bakte er echt helemaal niets van. Wat een kut-geluid. Zelden zoiets gehoord en er stonden 3500 man in de zaal die het niks uit leek te maken. Overigens een prachtige zaal met een heel indrukwekkend Victoriaans uiterlijk. Zanger Pete Shelley zag er uit alsof hij al 80 was. Een dikke kalende grijze oude opa. Steve Diggle, de lead gitarist, kwam al straalbezopen het podium op en zijn mimiek en ogen verraadden ook de overmatige consumptie van gips euh bloem euh… Je weet wel. COKE!!! Snel vergeten die line-up. Ik ben zelfs nog naar buiten gevlucht. Voor het eerst in mijn leven dat ik voor geluid wegvluchtte. Ik wist ook niet dat geluid zulke lange tentakels had.
De tweede line-up is klassiek. De Beatles van de punk met fantastische popliedjes met de power van punk. ‘Ever fallen in love, What do I get, Promises, Orgasm addict’ en veel, veel meer.
Het geluid was nog steeds kut maar toch was het biologerend om een band zo veel onwijs mooie nummers achter elkaar te zien spelen. Steve Diggle was inmiddels echter langzaam aan het einde van zijn Latijn aan het komen. Hij bakte er amper meer iets van en schreeuwde soms uitzinnig in de microfoon. Je zou het in ieder geval punk kunnen noemen.
De derde line-up bracht Howard Devoto, de voormalige frontman van ‘Magazine’. Een band die overigens ook weer optreedt. Het geluid was gek genoeg ineens een stuk beter en Devoto had duidelijk plezier in het zingen van die oerpunk liedjes. Gitaarles 1 en rammen maar. Maar wat kunnen die nummers nog steeds tof zijn. Het nummer ‘Boredom’ is een echte punkklassieker. De hele zaal brulde mee ‘BOREDOM!!!’. Veertigers en vijftigers met hun bierbuiken die over hun riemen trilden en de borsten fladderend van links naar rechts bij het uitslaken van dit drielettergreep woord. Ik brulde ook mee. Een grasspriet die erbij wil horen. Tegelijkertijd dacht ik dus dat dit eigenlijk niet meer kon. Al die mensen hebben dertig jaar de tijd gehad om iets zinnigs met hun leven te doen. Boredom? Nee, een leeg uitzichtloos bestaan, daar ben je zelf verantwoordelijk voor. Losers.
Marthy Coumans