Is het lente?

Wat is lente?

Is dit de lente

De lente leek te komen

De winter zei dat de lente komt

Maar stond niet op om haar een zetel aan te bieden

Deed niet de deur voor haar open

De ochtend is licht

Onwaarschijnlijk licht

Het ging te snel

Het was zo lang donker

Totdat het ineens heel licht werd

De rijp schittert verblindend

De zonlicht martelt mijn ogen in de spiegel

De zon verbiedt zichzelf in een verkeersbord

In de bevroren lente

Speelt het paard stervende in de ochtendkou

het pony’tje waakt over haar

minzaam hun dikke vacht koesterend

de ochtend is licht en pijnlijk

een konijn is het zwarte veld op gehuppeld

vrolijk en blij, vol van goede moed en hoop

lust en zin

bruut verkracht

ik ruik het mooie rood van haar vers bloed

uit haar darmen die zich laten bewonderen in het glinsterende licht

kraaien genieten van het dampende vlees

argwanend mensenogen vermijdend

ja, het is lente

meisjes ontspruiten in het gras

naast het spoor, verstrengeld als gras langs de weg

hun tasjes op een meterpaaltje

hun gegiechel overstemt het treingeraas

overal zie ik meisjes ontspruiten

tussen de bosjes, in het licht

tussen zakjes chips, jongens nawauwelend, gekust door vaders

een dekbedovertrek met reuzenrozen

hangt doodstil aan een waslijn op een balkonnetje

ongeduldig op de zon te wachten

kleur verschijnt

verstopt geweest onder het ondoordringbare sneeuw

veel vergeten plastic

vormeloos, verfomfaaid, onverbolgen

speeltjes, fleurig

de eerste bloemen groeien

epidemiologisch

overal

het pony’tje slaapt als was hij dood in de zon

de buik gezwollen

het paard staat nu

een man staat

verwonderd

met een fototoestel

te fotograferen de schoonheid van een spoorwegovergang in rood licht

jongens lonken onbewust naar vrouwen

fietsend achter moeder aan

ze beweegt door een oeverloze atmosfeer

mensen die ik nooit had gezien

lopen buiten met wollen bloemen op hun hoofd

alsof ze van de winter geen weet hadden

de lente leeft, maar laat zich niet gaan

mollen roepen haar aan

met hun magische zwarte heuveltjes

zorgvuldig geordend in het groene veld,

als een symbolisch teken

slechts te zien door de zon, een vliegenier

"papa is moe"

Zegt papa, diep gebogen

Met donkere ogen

op zijn fiets

Met zijn kleine meid achterop

Die zegt: "ik niet"

Haar krullen lachen

Emile Jonker