Al bij aankomst op het station van Rotterdam worden we verwelkomd door muziek van Wolf in Loveland. Een Rotterdamse gitaarband die een maand geleden in het voorprogramma stond van Israel Nash Gripka, americana artiest uit New York. Boven het kleine provisorisch podium op het station prijkte het logo van Songbird Festival in De Doelen. We zaten dus goed.
In de Doelen waren zes locaties met podia ingericht. De dag begon om 17 00 uur met Patrick Lehman, een blanke soulzanger uit Canada. Dat hielden we na twee nummers wel voor gezien. Op naar de grote zaal. Daar speelde Maaike Ouboter, kandidaat in De beste singer songwriter van Nederland en bekend van ‘Dat ik je mis’. Behalve dat hitje heeft ze meer in haar mars. Tjonge jonge, wat een teksten. Pure poëzie. Vooral het nummer over de onlangs overleden Maarten van Roozendaal deed menigeen onder het muisstil publiek een traantje wegpinken. Wat een talent. Hierna een ander upcoming star van eigen bodem gezien: Tessa Rose Jackson. Niet gek, maar meer van hetzelfde. Ze kon me niet imponeren, ondanks haar vrolijke act. Nee, dan de gebroeders Brinks alias het muzikale duo Tangarine. Prachtige samenzang, af en toe klinkt het als Simon en Garfunkel, en dito gitaarspel. Perfect op elkaar ingespeeld. Niet verwonderlijk natuurlijk, voor een tweeling. Deze mannen gaan het helemaal maken.
Ander hoogtepunt was het optreden van Mads Langer. Een jonge bescheiden, bijna verlegen, singer songwriter uit Denemarken. Hij kreeg de Jurriaanse zaal helemaal plat met ingetogen nummers over, hoe kan het anders, onbereikbare liefdes en misgelopen relaties. Zelfs een lied gezongen in zijn moerstaal gaf je rillingen. Hij eindigde zijn optreden met een nummer in het donker waarbij hij midden in de zaal stond en het publiek liet meehummen. Dat mocht oneindig blijven duren, zo mooi. Van een hele andere orde was de solo van Admiral Freebee. Deze Belg verraste ons met komische grollen tussen de spaarzame nummers. Zijn optreden leek meer op cabaret dan een muziekvoorstelling. Of hij een lijntje of ander snoepgoed had genomen, weet ik niet, maar het leek er wel op. Niettemin zeer genoten van Tom van Laere, zoals de Antwerpenaar eigenlijk heet. We sloten af met Maria Mena. De Noorse zal voor velen de hoofdact geweest zijn. Zij trad op in een volle grote zaal. Maar het geluid was zo hard en bombastisch dat we na een paar nummers met de vingers in de oren de zaal ontvluchtten. Daardoor konden we nog net het staartje meepikken van Chris Ayer. Een Amerikaanse folk singer met een prachtige stem die up tempo nummers brengt en nergens mee is te vergelijken, Dat is het leuke van dit festival. Je doet leuke ontdekkingen van artiesten waar je nog nooit van hebt gehoord. Alle lof voor dit festival dat dit jaar zijn derde editie beleefde. Opmerkelijk is trouwens wel dat het vergelijkbaar is met Naked Song in Eindhoven. Waarom werken die twee niet samen?
Peter de Jaeger