Ik geloofde er niet meer in… In die rock ’n roll. Dat vervelende instituut waar veel te veel geld in rond gaat en allerlei hijgerige slijmerige slimmerikjes de dienst uitmaken. Allemaal weer op zoek naar die nieuwe geile toffe ster met een happend naar adem zangtechniek die pijn doet aan je ogen en oren en een plastic uiterlijk met subtiel verborgen ventiel waar we allemaal steeds weer in trappen. Er worden jaarlijks hele karrenvrachten studenten door hogescholen en universiteiten uitgespuwd die opgeleid zijn met één doel: ons allemaal te manipuleren zodat hun zak of die van een multinational nog verder gevuld wordt. En wij trappen er steeds weer in. Steeds weer verdomme…
Op een mooie lentedag bezocht ik Hans Tweede Hands, de eigenaar van een overvol tweedehands winkeltje vlak achter Rotterdam Centraal. Mijn favoriete stopplaats als ik weer eens mijn trein gemist heb. Hij is een grote ‘randgebeuren’ muziekkenner die ook actuele ontwikkelingen volgt. Hans sprak de nu voor mij bijna magische woorden: ”Al eens van de Wavves gehoord?, typisch iets voor jou”. Na wat grappige opmerkingen in de trant van ‘hou je wavvel’ en natuurlijk “Laterrr” gingen we uit elkaar en ik bestelde de lp. ‘King of the beach’ was de titel. Het bleek hun derde te zijn. Een nieuwe wereld ging voor me open. Van de Beach Boys tot de Ramones tot Shoegazer muziek. Het komt allemaal in een enthousiaste T. G.V. vaart voorbij met een lekker gore sound en bijna allemaal fantastische liedjes. “Zo! Waar komt dat ineens vandaan?” was het eerste dat ik dacht. My life hasn’t been the same. Ik vond een heel nieuw muziekgenre. ‘Radio onvriendelijke muziek door lelijke mensen’. Een hele generatie commerciële studiehoofden kan zo hamburgers gaan bakken bij Macdonalds want hier gebeurt het verdorie.
Nu een jaar en een lp of 200 later mogen we stellen dat ik volledig verslaafd ben aan de nieuwe Amerikaanse underground. Labels als ‘Hozac’, Trouble in Mind’, Burger’, In the Red’, ‘Goner’ en nog veel en veel meer brengen muziek uit die ondanks de kwaliteit waarschijnlijk door 99.99% van de mensheid nooit gehoord gaat worden. Als gezegd veel te smerig van sound, erg radio onvriendelijk dus, seksloos, allemaal baardapen met bierbuiken en alternatieve meiden die niet bezig zijn met hun uiterlijk, oplages zijn erg klein en er wordt zelden tot nooit bijgeperst, de vreemde mix van 50 jaar popmuziek samen met een compleet overboord gooien van elementaire rockregels. Het is allemaal wel wat veel ik snap het.
Over de Dum Dum Girls heb ik het al eens gehad maar je hebt dus ook de Vivian Girls, Frankie Rose and the Outs, The Girls at Dawn en nog veel meer meidenbands die allemaal een soort vreemde punky tijdloze meidengroepen sound op de plaat toveren van een verslavende schoonheid en onschuld die mij heel erg aangrijpt. En een geweldig smerige sound. Dat heet durf. Mac Blackout is een band die inmiddels drie albums heeft uitgebracht en een volkomen nieuwe electro approach hanteert waarbinnen de grenzen van het elektronische geluid volkomen opnieuw gedefinieerd worden binnen de context van een liedje.
Er zijn helemaal geen regels of beperkingen of het moet zijn dat ze nooit over de drie minuten gaan. Cabaret Voltaire of Throbbing Gristle vermengd met Punk en indierock met hele heftige grooves en sounds. The White Fence, die inmiddels twee platen uit hebben, gooien de Amerikaanse West Coast sound door de indierock mangel met een hele open experiment gerichte aanpak en prachtige melodieuze klanken met een randje. Een randje van schuurpapier vermengt met de uitgedroogde drollen van een psychopaat. Thee Oh Sees met hun volkomen manische muziek met wederom prachtige melodieën en een twaalfsnarige houthakker zoals zelden vertoond is. Ik zag ze live in het A. B. in Brussel en het was een onvergetelijke ervaring. Times New Viking die al vijf LP’s uit hebben en een zekere anarchistische aanpak koppelen aan weergaloos pakkende melodieën zoals ze al een hele tijd niet meer te horen waren. De People’s Temple op Hozac Records die zich vernoemen naar de Jim Jones sekte en daar zelfs nummers over schrijven. The Velvet Underground vermengd met de Cramps, Shoegazer, Echo and the Bunnymen en zelfs verdwaalde rave-stukken. Zo maar een van de beste LP’s uit 2010. Mark Sultan die naast doowop, punk en oude soul een cover van the Ultravox op een elpee kan smijten.
Ik kan zo een hele tijd doorgaan. Het allermooiste is dat het klassieke bandgeluid, basgitaar drums en gitaar, frontaal wordt aangevallen. Zang wordt geproduceerd als een instrument met een hele lading aan effecten. Bij de fantastische Medication bijvoorbeeld, alweer twee lp’s, hoor je zo nu en dan alleen maar een reverb brij aan zang. Omdat gitaar en gortdroge drums een magische samenwerking aangaan wordt dit volledig gecompenseerd. Basgitaar klinkt als drum, gitaar als basgitaar, zang als orgel. Drum is of alleen maar voelbaar of doet pijn aan je oren.
Er zijn geen grenzen, het klassieke geluid wordt volledig verlaten waardoor er heel veel nieuwe mogelijkheden ontstaan en er wekelijks nieuwe klassiekers verschijnen. Platen zijn meestal in prachtige gekleurd vinyl uitgevoerd. Op de hoezen staan vrijwel nooit hoofden of klassieke bandfoto’s. Het zijn abstracte kunstwerken, superlelijke maar uiterst intrigerende da-da achtige afbeeldingen, minimale grafische werkstukken. Alle namen die ik genoemd heb in bovenstaand stukje zijn probleemloos te googlen of op Youtube te vinden. Je kunt er maar beter op tijd bij zijn.
Marthy Coumans