Binnen de kunstpraktijk van Sid Dankers staat het begrip performativiteit — verwijzend naar de staat waarin het lichaam de facto verkeert tijdens publieke blootstelling — centraal. Door middel van geregisseerde bevreemding wordt deze performatieve staat uitgelicht, waardoor ook de scheidingslijn tussen werkelijkheid en schijnwerkelijkheid, tussen fictie en non-fictie, open staat voor herinterpretatie. Video is een belangrijk en terugkerend medium, dat bestaat naast installatieve, in situ en fotografische werkvormen. 

Recent onderzoekt Sid manieren waarop deze performativiteit kan worden doorgevoerd in de (re)presentatie van werk binnen de specifieke ruimte van een tentoonstellingscontext. Een afwezigheid van het performatieve lichaam in het werk zelf zorgt ervoor dat het focuspunt wordt weerlegd naar het lichaam van de toeschouwer, die middels de amplificatie van scenografische elementen in de ruimte wordt aangesproken.