Hij heeft zich weer eens iets op de hals gehaald. Het had niet gehoeven, maar hij doet het toch. Hij stelde het zelf voor! Want dat kan er nog wel even bij. Snel. Vlug. Tussendoor. Alsmaar tussendoor. Zo stapelt het werk zich op. Het einde steeds verder in zicht. Het licht aan het einde van de tunnel steeds kleiner en kleiner. Geen probleem. Hij pakt het wel even op. Hij neemt het wel even van je over. Laten liggen is zonde. Zo’n kans wil je toch niet missen. Tandje erbij. Werk je maar in het rond. Je moet er toch iets voor over hebben om jezelf te bewijzen. Dan maak je maar tijd! Het gaat toch wel onverminderd door. Daar moet je niet te lang bij stilstaan. Want voor je het weet is het alweer voorbij. En dan had je dit toch niet willen missen? Stel je eens voor. Het ligt voor het oprapen. Dat laat je toch niet zomaar gaan? Straks is jouw beurt voorbij en lachen ze je vierkant uit.

Dit werk gaat op speelse wijze over de tirannie van het moment. Gevangen in het nu. Gegijzeld door later. Waarbij de maker zichzelf laat vastleggen. Want bezit hij het werk of bezit het werk hem?